Çocukluğumuzda, hepimizin başından geçmiştir eminin. Bir şeyi elde edemeyeceğimizi bile bile, annemize ya da babamıza isyan eder, “Banane banane! Ben velesbit isterim” isyanlarını oynayarak onları baskı altına almaya çalıştırdık.
Bazı zamanlarda başarılı olurduk belki ama, uzun vadede bu isteklerimize yanıt verilmez, bir nevi kulak ardı edilir, isteklerimiz zamanla unutulur giderdi.
Şimdi o günleri hatırlayıp da birileri bize, “Hatırlar mın be çocuğken ille velesbit isten diye bas bas bağırırdın da kimse seni sallamazdı?” dediğinde cevabımız hazır: “Ma kim? Ben? Yok yahu sen da! Bakalım kimden bahseden!”
***
Bazılarımızda tabii bu istekler bir takıntıya dönüşürdü. Hiç yeri olmadığı halde, bambaşka konuların konuşulup tartışıldığı ortamlarda bile, “Ama ben velesbit isterim” diye ortaya atılır, etraftakilerin kuşkulu bakışları altında kafamızı yere sokar, yolumuza devam ederdik.
Hatta bazan “Nedir be amma senin gonuşduğun? Yörü yahu gidesin oyannı, nerden nere aklına velesbit şimdi?” diye fırçayı yer, gerisin geri oradan uzaklaşırdık.
***
Bunlar da nereden çıktı şimdi diyeceksiniz?
KKTC Cumhurbaşkanı Ersin Tatar’ın her iki günde bir “Biz iki devletli çözüm isterik”, ya da “Federasyon istemeyik” diye verdiği demeçler bana istediği velesbiti elde edemeyeceğini bile bile bağırıp çağıran çocukları hatırlattı.
Bu söylemler Tatar’da bir takıntıya dönüştü. Başkanlığının 100 günlük bu döneminde en az 50 defa aynı açıklamayı yaptı.
Yeri midir, değil midir? Memlekette başka gündem var mıdır, yok mudur, önemli değil. O, ille de “Ben Federasyon istemem, iki ayrı devlet isterim” ezberini tekrarlamaktan başka bir şey bilmiyor.
Yarın bu söylemini kalabalık yerde de tekrarlamaya çalıştığında ve “Nedir yahu Tatar senin söylediğin?” tepkisiyle karşılaştığında, bizim asi çocuk gibi kafasını nereye sokacağını bilecek mi göreceğiz.
Ya aradan biraz zaman geçtikten sonra, birileri ona, “Hatırlar mın Tatar bey, ikide birde iki devlet derdin, Federasyon istemezdin, n’oldu?” dediğinde, “Ma kim? Ben? Ben olmasaydım Federasyon kurulamazdı” demesine hiç de şaşmamak gerekir.
Çocukluk ve Kıbrıslılık hallerimiz işte! Bir türlü büyüyüp yetişkin olamıyoruz..