Size iki soru, lütfen üzerinde biraz düşünün…
Kendinizi seviyor musunuz?
Kendinizi sevmek hakkında ne düşünüyorsunuz?
Gerçek şu ki kendini sevmek daha doğrusu sevebilmek bazı insanlar için oldukça zor. Toplumumuzda bencillikle eş değer tutulduğu için genellikle bundan kaçınmamız yönündeki mesajlarla büyümüş oluyoruz. Kimi insan kendini sevmediğinin farkında olsa da, kimi insan bunun farkında bile olmayabiliyor. Kendini sevebilmenin kişinin sahip oldukları ile de hiçbir ilgisi yok. Mesela bir insan hayatta istediği herşeye sahip olabilir. İyi bir okul bitirip iyi bir mevkide çalışıyor olabilir, maddi durumu iyi olabilir, istediklerini yapacak güçte olabilir. Ancak bunların hiçbiri kişinin kendisini sevmesi için yeterli değildir.
Kendini sevememenin temelinde ilk dönem çocukluk ilişkileri önemli bir yer tutar. Bu insanlar genelde şartlı sevilmişlerdir; onlara akıllı, uslu, çalışkan veya yetenekli olursalar sevilecekleri mesajı verilmiştir. Bazen bu mesaj sözel olarak da verilmese de evdeki atmosferden çocuk bunu hisseder. Bu kişiler çocukken genellikle en ufak bir hata yaptıklarında ayıplanıp kınanmışlardır. İnsanlar büyüdükçe anne-babaları artık onları eleştimez ve öğüt vermez olur ama kişinin içindeki anne-baba ise hiç susmaksızın çalışır. Hatta anne-baba ölseler dahi, ses olarak kulaklarda ve kurallar olarak hayatın içinde yaşamaya devam ederler. Koşullu sevilmiş, en ufak hatada ayıplanmış bu çocuklar büyüdükleri zaman hala bu geçmişin etkisiyle yaşarlar. Bazen de okul yaşamları veya kişisel tarihleri insanın kendini sevmesinin önünde bir engel olmuştur.
Bu insanların fazla ve hatta zaman zaman gereksiz yere çalışan bir empati yetenekleri vardır. Hayatta elde ettikleri şeyler karşısında “bunu hakettim mi” diye düşünüp durular. Diğer taraftan kendilerini baltalamak için farkında olmadan birçok şey yapabilirler. Sağlığına dikkat etmemek ya da başkalarına eziyet etmek gibi görünümlerle de karşımıza çıkabilir bu kendini sevebilme meselesi. Kendi gereksinimlerini önemsemeyerek, hiçe sayarak, kendilerini kullandırarak yaşayabilirler.
Kendini sevmeyen insan, kendi önündeki en büyük engel kendidir. Farkında olmadan kendi başarısını, kendi mutluluğunu ve huzuru baltalayıp durur. Kendini sevmediği için çoğunlukla kendine yaptığı bu eziyeti bir türlü göremez. Kendini sevmeyen insan, başkalarının ona olan sevgisinden de emin olamaz. Kendini sevemeyen birini başkasının sevgisine inanması da oldukça zordur. Yine kendini sevemeyen birinin azıcık bir sevgi kırıntısı gördüğü ilişkilere kendini kaptırması da oldukça sıktır.
Kendini sevemeyenler adeta bir “yaşama suçluluğu” içerisindedirler. Bu hayata rahatça yerleşemeden adeta bir koltuğun ucunda oturur gibi yaşarlar.
Hepimiz için iyi haber şu ki kendini sevmek öğrenebilinecek bir şeydir. Tabii ki uzun bir zaman alabilir. Kişinin kendisiyle olan ilişkisini kavraması bu işin ilk basamağıdır. İkinci adımı ise kendini kabullenmektir. Burası biraz daha zor olabilecek aşamadır. Bu niyeti kalbimize ve zihnimize yerleştirmek ve buna inanmayı bırakmamak gerekiyor. Pes etmemek önemli.
Kendini sevmeyi öğrenmek içsel huzurun gerçek ve en sağlam kaynağıdır. İnsanın gücü ne eğitimden, ne kariyerden, ne eşinden, ne de paradan gelir. İnsanın asıl gücü kendini sevebilmektir. O yüzden bunu öğrenmek zorundayız.
Hepimize kendimizi olması gerektiği gibi sevebildiğimiz zamanlar diliyorum…
Uzman Klinik Psikolog Reyhan Algül